Rozdział 38 - "Jak?"

[Tak jak myślał. To Maria di Angelo - jego matka.]

- Prawie pozbawiam cię wzroku. Ostatnie piętro Domu Hadesa, twego ojca jest zaraz za mną. Znajdź czaszkę prawie nie widząc i wróć na górę. Dopiero światło słoneczne ci przywróci wzrok! - krzyknęła i w jednej chwili zniknęła.

Jego wzrok z każdą chwilą zaczął się pogarszać. W końcu ledwie widział same kontury. Wyciągając przed siebie ręce, po omacku ruszył przed siebie.

W pewnej chwili stracił kontakt ze ścianą po swojej prawej stronie. Jego ledwo widzące oczy widziały, że trafił do wielkiego przestronnego pomieszczenia. Wszędzie walały się białe kule, czyli czaszki. Na ścianach były pochodnie oświetlające pomieszczenie. Tylko średniej wielkości koło na środku pomieszczenia było prawie ciemne i nic tam nie było widać. Zaczął poszukiwana od tego miejsca. Wiedział, że czaszka boga musi mieć jakieś rogi (w końcu wyglądał jak satyr) i emanować jakąś energią. Przeszukał cały ciemny środek. Same dziecięce czaszki...

Zaczął przeszukiwać przy ścianach...

Godzina...

Dwie godziny...

Trzy godziny...

Cztery godziny...

Pięć godzin...

Szuka pięć godzin. No bez przesady Tanatosie!!! W końcu jego wzrok przykuła wisząca przy samym wejściu czaszka z rogami... SERIO?! Czaszka Pana wcześniej wydała mu się pochodnią... Podszedł do czaszki i bez problemu ją zdjął poczym ruszył przed siebie w stronę wyjścia. Jedną ręką trzymając się ściany, a drugą trzymając czaszkę. Szedł i szedł. Z każdym krokiem miał wrażenie, że jego wzrok coraz bardziej się pogarsza. W momencie kiedy widział już tylko gdzie jest kolejny tunel, czyli wszystko było rozmazanie, potknął się o mały wystający kamyczek. Wyłożył się jak długi na lodowatym podłożu upuszczając czaszkę. Zaczął na czworaka chodzić po podłodze. Po jakiś półgodziny znalazł czaszkę i podniósł się. Dalej ruszył korytarzami, kilka razy upadając.

***

<Luke>

Pierwszy grudnia... Termin Nico minął  tydzień temu. Monica nigdy już nie powróci do żywych.

Z Wielkiego Domu zabrzmiał alarm. Każdy (mino środku nocy) zerwał się i biorąc pierwszy z brzegu miecz pobiegł do teatru. Wszędzie biegały potworzy niszcząc idealną kopie amfiteatru greckiego. Zaczęła się walka. Wśród empuz, cyklopów i wszelkich innych potworów walczył Rocky z innym herosem. Dobiegłem do niego w momencie, kiedy Syn Hekate zabił jednego z moich młodszych braci. Kiedy mnie zauważył zaśmiał się i zaczął mnie atakować.

- A więc już się domyśliłeś, że to ja jestem zdrajcą? - spytał ironicznie - Czyli musisz zginąć.

Przewróciłem oczami i zaczęliśmy walkę na poważnie. Muszę przyznać Chejron dobrze go wyszkolił. Ale nie bez powodu mnie i Perciego nazywają najlepszymi szermierzami ostatnich 300 lat. (skromność przede wszystkim) Nie walczyło sie z nim łatwo. Trzy razy prawie wytrącił mi Szerszenia z ręki. Za czwartym mu się udało. Podciął mi nogi. Stał nade mną celując we mnie swoim mieczem. W momencie kiedy miał mi go wbić w serce przeturlałem się na bok i udało mi się złapać Szerszenia. Wstając wytrąciłem mu jego miecz z ręki i kopniakiem powaliłem na kolana, wymierzając Szerszenia prosto w jego serce.

- Może ostanie słowa? - wyszeptał zduszonym głosem - Przegra...

Nie dałem mu dokończyć. Nie widziałem sensu chociaż pozwolenia mu dokończyć słowa. Wbiłem Szerszenia prosto w serce syna Hekate.

I w tym momencie poczułem ostrze w mojej własnej piersi.

Wszystko dookoła się rozmazało, zafalowało i teraz Rocky stał nade mną i to w MOIM sercu tkwił Szerszeń. Dwa identycznie ostrza zabiły mnie dwa razy...

- Jak?

- Mgła. Dzieci Hekate NIGDY nie grają czysto. - powiedział szyderczo i powoli wyciągnął MOJEGO Szerszenia z mojego ciała.

Usłyszałem jeszcze krzyk Monici... Ale nie wiem czy już z Hadesu czy z Obozu. A potem padłem na ziemię i nie widziałem już nic...

____________________________

DAM DAM DAM!!!!

Oto trzydziesty ósmy rozdział!

Mam nadzieję, że się podoba :)

Za błędy oczywiście przepraszam :)

Śmierci Luke'a chyba każdy się spodziewał xD

Nie zanudzam

Laciata <3

Jeśli czytasz to skomentuj!!!