Epilog

Kilka stuleci później...

Jak nam się teraz żyje jako bogowie?

Wydawałoby się, że to sielanka, ale nie...

Żyć wiecznie u boku drania, który zabił mi ukochanego, jest okropne. Jednak kiedy Rocky jest zajęty lub ma mnie gdzieś, udaję się do Nico. Przyzywa on dla mnie Luke'a z Pól Elizejskich. Spędzam z jego duchem jak najwięcej czasu mogę. To co było pomiędzy nami, gdy on żył, a ja byłam śmiertelniczką zostało wyjaśnione i, mimo, iż jestem boginią małżeństwa i nigdy nie powinnam zdradzić "męża" Luke jest, najprościej mówiąc, moim kochankiem. To jego kocham i tak pozostanie na zawsze.

Nico jako bóg śmierci jako żonę ma oczywiście Persefonę, ale nie łączy ich nic więcej jak chłodna znajomość. Gdy mogę spędzam czas u niego w Podziemiu

Thalia i Ann (która też czasem gada z duchem Perci'ego) razem ze mną jakoś się trzymają. Żadna z nas nigdy do końca nie wybaczyła Adrianowi, ale Thalia jest w nim nadal tak głupio zakochana, że nie potrafi być na niego aż tak wściekła.

Silena i Beckendorf (jak kazał się nazywać czarnoskóry chłopak) są, tak jak Afrodyta i Hefajstos, małżeństwem, ale oczywiście nie z przymusu.

No i zostali jeszcze dawni bogowie - nasi rodzice. Oczywiście każdy już dawno nie żyje, ale wypadałoby o nich wspomnieć

Hades ożenił się z Marią Levesque. Mieli córkę Hazel. Ojciec pracował w zakładzie pogrzebowym (praca doskonała). Razem z Nico zdarzało mi się go odwiedzić. Przedstawił nas jako swoje dzieci z poprzedniego małżeństwa.

Zeus skończył jako elektryk. Odnalazł też matkę Thali i jej młodszego brata, Jasona i z nimi został.

Posejdon jako rybak. Samotny (w końcu Sally Jackson była zajęta) i bez żony zginął na morzu.

Ares wiadomo, że wylądował w wojsku. Miał chyba trójkę dzieci z których najstarszy, Frank, ożenił się z Hazel.

Atena wykładała na Oksfordzie. Męża jak nie miała jako bogini tak i jako człowiek.

Dionizos wylądował na ulicy jako pijak i żebrak.

Demeter podróżowała do egzotycznych krajów podziwiać ich przyrodę (bla bla bla) i raz prawie nie zginęła otruta przez jakąś tam trującą roślinę (na szczęście było antidotum).

Artemida spędziła resztę życia na polowaniu na potwory.

Afrodyta jako najsławniejsza modelka i żona Aresa, wiodła szczęśliwe i bogate życie.  Jej nieślubna córka z jakimś aktorem wyszła za Jasona. 

Apollo został jednym ze sławniejszych muzyków.

Hermes nadal rozwoził paczki.

Hefajstos, wiadomo, był mechanikiem. Za żonę pojął hiszpankę Esmeraldę Valdez. Meli razem syna - Leo. Który w miarę młodym wieku ożenił się z Polką - Grażynką. Swojego synka nazwali Daniel. Była to bardzo szczęśliwa rodzina. Jedna z niewielu, z drzewa genealogicznego bogów, nawiasem mówiąc.

A Hera po tym jak Zeus wybrał matkę Thali rzuciła się z mostu.

Cywilizacja Zachodu nigdy się nie skończyła i nigdy nie skończy. A ja i bliskie mi osoby musimy przeżywać piekło, z dnia na dzień, gorsze... 

_________________________

Oto epilog.

Piszę to z bijącym sercem i lekko trzęsącymi się dłońmi. Długo będę się wpatrywać w guziczek "opublikuj" nim to kliknę. Nie chcę się żegnać z tym opowiadaniem. Z Luke'm, z Moni, z Nico, z Adrianem, z Percym... Nawet z Ann. Na Thali mi nie zależy. 

Mam nadzieję, że lubicie (lubiliście, ale nie potrafię się zdobyć na to, żeby pisać w czasie przeszłym) tego bloga. Lubicie Luke'a, Moni, Nico, Perciego, Ann, Adriana i mocno shipowaliście Luni :)

Jest to dla mnie bardzo ważny blog. Jest pierwszym który skończyłam. Wcześniej pisałam jednopartówki, ale były beznadzieje. Z tego bloga jestem zadowolona, dumna i na prawdę nie chce się z nim rozstawać. 

Dziękuję każdemu kto zajrzał na tego bloga choć raz i przyczynił się to tej pięknej liczby prawie 13 tysięcy. 

Dziękuję każdemu kto przeczytał chociaż pierwszy rozdział. Lub inny dowolny fragment mojego pierwszego oficjalnie skończonego opowiadania.
Dziękuję każdemu kto kliknął guziczek "Obserwuj" (czy Dołącz do tej witryny nie wiem co tam jest xD).
Dziękuję każdemu kto skomentował chociaż jeden rozdział.
I Teraz najważniejsze podziękowania :
Dziękuję Lunie, która czekała na każdy rozdział, czytała ich fragmenty przed dodaniem i znosi nasze chore rozmowy na fejsie xD Historia Leo jest dla Ciebie :*
Dziękuję Starlette, która pisała najdłuższe komentarze, przy których zdarzało mi się tarzać po kanapie ze śmiechu. Dużo weny i wznawiaj bloga xD
Dziękuję Bielanie, która jest pierwszą komentatorką tego bloga :) Piszczałam jak zobaczyłam Twój pierwszy komentarz :)
Dziękuję Aurum Argentum, która komentowała każdy (prawie) rozdział i też jest tutaj prawie od początku. Twoje komentarze też są genialne :)
Dziękuję Spite, która zawsze komentuje jako jedna z pierwszych i życzyła mi masła orzechowego i Nutelli :3 
Dziękuję też Córce Zeusa, Ann, Domci, Owl, Lelannie, Weronice Puszer, Aryi Chase i każdej innej osobie która komentowała :) Dzięki Wam. Bez Waszych komentarzy nie wiem czy bym się zmobilizowała by napisać to do końca.
Mam nadzieję, że Wam się podobało. I nie pozostaje mi nic jak zaprosić Was na drugiego bloga : "Poszukuję ostatniego elementu, który zaginął gdzieś bez śladu..."
No i zdardzić mój mały sekrecik. Czyli jak ja to robiłam, że rozdziały pojawiały się z tygodnia na tydzień. Otóż to opowiadanie zaczęłam pisać w wakacje. W momencie kiedy założyłam bloga napisane miałam już do pojawienia się Adriana. A to opowiadanie skończyłam na początku marca. W między czasie wprowadzałam kilka zmian. :)
Nie zanudzam
Po raz ostatni na tym blogu
Laciata <3