Rozdział 39 - "Nie możecie się tak poddać!"

<Monica>

Targałam moje ciało aż do brzegu Styksu. I w stronę pałacu ojca. Po drodze, o dziwo, żaden potwór o mnie nie zahaczył.

Musiałam tylko dostać się tylnym wejściem do Pałacu mojego ojca i znaleźć komnatę Tanatosa, a w niej zaczekać na brata.

W końcu na horyzoncie ujrzałam zarys Pałacu. Po mozolnych godzinach dotarłam do niego. Okrążyłam go powoli i cicho. Weszłam tylnym wejściem do Pałacu. Przeszłam kilka korytarzy.

Ale oczywiście ktoś musiał mnie zatrzymać.

- A dokąd to się moja droga pasierbica wybiera? I to jeszcze ze swoim ciałem w rękach? - zabrzmiał w korytarzu donośny, królewski głos Persefony. Obróciłam się na pięcie z głupim uśmieszkiem.

- Wiesz, mamo...

- Nie jestem twoją matką, tylko macochą! - krzyknęła.

- Przepraszam... królowo? Miałam się spotkać z Tanatosem... Wiesz obgadać sprawę mojego brata i jego... upodobań. - dobra zmyślam. Mój brat nie ma żadnych dziwnych... upodobań.

- A po co masz ze sobą swoje ciało? - uniosła idealną, ciemną brew.

- Eee... Bo... no... wiesz... ten... no... Kurde, zabrakło mi słów...

- Nie wiesz jaką wymówkę wymyślić. - odparła chłodno i podeszła do mnie królewskim krokiem, stukając obcasami po obsydianowej posadzce. Kiedy stanęła przy mnie wzięła moją twarz w swoją idealnie wypielęgnowaną dłoń i kłując mnie paznokciami, ścisnęła tak, że automatycznie zrobiłam "dzióbek"

- Nienawidzę i nienawidzić będę każdego dziecka mojego męża. Ale odprowadzę cię bezpiecznie do Tanatosa. Masz jeszcze swoje zadanie w tamtym świecie.  - wysyczała.

Puściła mnie i łapiąc za ramię pociągnęła. Przeszłyśmy jeszcze kilka korytarzy i zatrzymałyśmy się przed średniej wielkości drzwiami, ozdabianymi szafirami.

- A twój kochaś jeszcze nie wykonał swojego... A miał dwie szanse... - powiedziała i wepchnęła mnie do środka, otwierając wcześniej drzwi.

- Czekaj, o co cho...? - zdążyłam zapytać nim zatrzasnęła drzwi.

Rozejrzałam się po pokoju. Sufit ginął w mroku, a po środku pokoju stało wielkie łoże, mogące pomieścić co najmniej sześć osób. Na środku leżał, z rozłożonymi skrzydłami (zajmowały całą szerokość łoża. Nawet trochę więcej), Tanatos.

- Udało ci się. Gratuluję, Monico... Teraz poczekajmy chwilę na twojego brata. - zawołał ze sztucznym entuzjazmem bóg śmierci- A swoje ciało możesz położyć tutaj. - poklepał miejsce obok siebie. Nie pewnie położyłam moje ciało na wskazane miejsce.

Po dwóch minutach wpadł mój brat. Wrzucając do pomieszczenia dziwną czaszkę z rogami.

- Brawo! - krzyknął bóg śmierci podnosząc się z łóżka i unosząc ręce - Oboje wykonaliście swoje zadanie! Chociaż ty, Nico, trochę się spóźniłeś. Monico... Uczyń nam ten zaszczyt i ożyw swoje ciało.

Skupiłam się i po chwili gwałtownie zaczerpnęłam powietrza na łożu Tanatosa.

- A teraz wynocha. - machnął ręką.

Razem z Nico wybiegliśmy z pomieszczenia. Kiedy znaleźliśmy się poza murami Pałacu naszego ojca, przenieśliśmy się do obozu... w sam środek bitwy. Wszędzie biegały potwory, niektóre budynki płonęły, wszędzie słychać było krzyki i uderzanie metalu o metal.

Pierwszą osobą jaką zobaczyłam był Rocky... mierzący w serce Luke'a... A dokładnie przebijający (niesamowitą) klatkę piersiową syna Hermesa. Po chwili wyjął miecz z prawie bezwładnego ciała i poznałam, że to był Szerszeń. Rocky zabił Luke'a jego własnym mieczem... Padłam na kolana i krzyknęłam na cały obóz.

Ziemia się zatrzęsła, a ja niesiona nową siłą wstałam i podeszłam do mojego, byłego, chłopaka.

- Co. Ty. Zrobiłeś?! - krzyknęłam. W moich oczach były łzy.

- Był zdrajcą. Znowu. Musiałem go zabić, bo inaczej zabiłby mnie. - odpowiedział ze skruchą w głosie i oczach. Której nie widziałam, gdy zabijał mojego ukochanego Lukie'go.

- Łżesz!!! - krzyknęłam. Zatrzęsła się ziemia, Rocky upadł na kolana.

Nagle z jego twarzy zniknął wszelki wyraz współczucia.

- Wiem.

Ziemia znów się zatrzęsła. Ale Rockiemu udało się uciec przed głazem lecącym na niego. Ruszył do walki... Przeciwko herosom.

- Pozbądź się potworów. Potem jego - szepnął mi na ucho Nico.

Próbowałam. Ale nie do końca się udało. Zabijałam potwory i próbowałam dostać się do tego parszywego, okropnego zdrajcy! Ale za każdym razem atakował mnie jakiś potwór i gubiłam go. W końcu  cały zastęp potworów zniknął. A herosi leżeli martwi na ziemi. Po chwili z dwunastoma piorunami w obozie pojawiła się cała dwunastka bogów. Obdarci, posiniaczeni, pokrwawieni. Hermes podbiegł do Luke'a, Zeus wyszukiwał wzrokiem Thalii.

Rozejrzałam się po ocalałych. Ja i Nico. Reszta była martwa. Oprócz Thali, która leżała ledwo przytomna.

Po chwili razem z trzęsieniem ziemi pojawił się przy nas Hades.

- Co się stało? - zapytałam cicho.

Zeus upewniony, że jego jedyna córka żyje podszedł do mnie.

- Twój domniemany chłopak knuł przeciwko Olimpu razem z bratem, kilkoma herosami i pomniejszymi bogami. Przed chwilą obalili nas ze swoich stanowisk i zajmują je. Ciebie, Monico, twojego brata, moją ukochaną córkę zostawili przy życiu, byście razem z nimi zajęli miejsce na Olimpie. My już na to nic nie poradzimy. Zaraz odeślą nas do Tartaru.

Pognałam do ojca i z płaczem go przytuliłam. Hades parzył na mnie zdziwiony, ale oddał uścisk.

- Nie, tato, wy nie możecie. Nie możecie się tak poddać! - krzyknęłam odsuwając się od boga podziemia.

- Musimy. Nie damy rady walczyć. Nawet gdybyście wy pomagali. Oni przejęli nasze stanowiska. Już nie mamy mocy, a oni mają dwa razy większą niż my wcześniej. Pozbawili nas wszystkiego. Atrybutów, mocy, tronów. Nie mamy nic. W tej chwili jesteśmy ludźmi - wyszeptał mi we włosy.

Percy!!! Annabeth!!! Adrian!!!

___________________

Oto jest trzydziesty rozdział, który jest przedostatnim. 

Mam nadzieję, że się podoba :)

Z racji, że jest wolne obiecuję rozdział na 23 kwietnia :) 

Dedykuję go każdemu, kto kocha tragedie i nie do końca szczęśliwe zakończenia. Tak jak ja :D

Z okazji świąt Wielkanocnych życzę każdemu duuużo szczęścia, radości. Mokrego lanego poniedziałku.

Nie zanudzam 

Laciata <3