Rozdział 16 - Bez tytułu bo to bardziej bonus :)

(genialny tytuł) Tak przed notką. Kto wie, czemu akurat dziś chciałam dodać rozdział? No dobrze... treść właściwa... : (przypominam... CAŁY Z PERSPEKTYWY LUKE'A)

Afrodyto... Co ja ci zrobiłem? Ta piep... cholerna przepowiednia o synu Hermesa i córce Hadesa. Potem mój brat i przepowiednia się wypełniła. Oczywiście. Bo Monica musiała polecieć na tego "nieskazitelnego" miłego, cholernego lekarza Adriana. A on na nią. I tak oto ta genialna przepowiednia się spełnia.

Teraz jeszcze po mamie, po jej ciotce, po tej całej akcji z tym diamencikiem Aresa. I tym recepcjonistą. Za cholerę nie wiem co we mnie wstąpiło, by to powiedzieć. Po prostu... musiałem. Nie przeżyłbym jeszcze jednej nocy w innym pokoju niż ona. Po pierwszym hotelu Lightmarków i nocy tam (Przecież nie mogłem pozwolić by spała na kanapie), po prostu jak jej nie widzę dostaję szału. A jak już ją widzę to chcę tylko jednego. Jej. Chcę ją całować, przytulać...

Czemu? Thalia i Ann to były tylko jakieś głupie zauroczenia, ale ona... Według mnie jest perfekcyjna pod każdym względem.

Zastanawia mnie jedno... Czemu skoro ona jest zakochana w Adrianie, to pozwala mi się całować? Nie ważne... Ważne, że pozwala.

Jest druga w nocy, a ja, do cholery, nie mogę spać. (Nadużywam słowa cholera...) Świadomość, że ona jest trzy metry dalej nie da mi zasnąć. Już nie wiem co jest gorsze... Bycie z nią w jednym pokoju, bez możliwości podejścia do niej i przytulenia, albo pocałowania, czy bycie w innym pokoju z wielką ochotą użycia talentu od Hermesa do otwierania zamków i przejścia do niej, tak jak poprzednio. Nic nie mogło mnie powstrzymać...

Skoro ja mam takie piekło to co musi mieć Adrian? Albo co miał Percy nim zaczął chodzić z Ann tak na poważnie...? Wolę nie wiedzieć... Ale... skoro mój brat jest w niej zakochany to czemu nie są razem w pokoju? Nie wiem, ale mnie to cieszy.

Podświadomie podszedłem do łóżka i przykucnąłem przy Monice. Kosmyk jej długich ciemnych włosów opadł jej na twarz. Błękitne tęczówki były skryte pod powiekami. Jest prześliczna. Delikatnie odgarnąłem ten kosmyk. Chciałbym ją przytulić i nie puścić do rana, by takie noce były zawsze. Przejechałem palcami po jej policzku, ustach. Jej równy oddech delikatnie owiewał mi palce.

Podniosłem się i usiadłem na łóżku. Jej idealna sylwetka odznaczała się pod kołdrą. Moja ręka automatycznie powędrowała do jej ramienia, poczym zjechała w dół i w górę, i tak kilka razy. Na jej skórze po moim dotyku pojawiała się gęsia skórka.

Jej oczy delikatnie sie otworzyły. Cholera...

- Luke? - spytała cichym, zaspanym głosem. Jak bardzo bym chciał słyszeć tak wypowiedziane swoje imię co rano... - To sen, prawda? Tak naprawdę tu nie siedzisz... - wyszeptała jeszcze i podniosła sie tak, by złapać mnie za szyję i pociągnąć w dół - Więc nic się nie stanie jak zrobię to...

I mnie pocałowała. Najpierw delikatnie, później bardziej namiętnie... Od jakiś trzech dni (nie wiem ile spędziliśmy w tunelach) nie czułem w ustach tej słodkiej nutki brzoskwini, która towarzyszy mi przy każdym pocałunku z nią. Tak mi tego brakowało... Po kilku minutach odsunęła się ode mnie.

- Połóż się tu, proszę... Zimno mi... - wyszeptała nadal trzymając ręce na mojej szyi. Nie mogłem powstrzymać cichego śmiechu. Pocałowałem ją delikatnie w czoło i położyłem się po drugiej stronie łóżka od razu ją do siebie przytulając.

- Dobranoc, skarbie... - szepnąłem jeszcze do jej ucha i znów pocałowałem w czoło. Ona westchnęła słodko i bardziej się we mnie wtuliła. To jedna z najlepszych nocy w moim życiu... Jej cichy oddech mieszał się z moim, a jej serce zdawało się bić takim samym przyśpieszonym rytmem jak moje... Bezgłośnie wyszeptałem jeszcze "Kocham cię" i Morfeusz zabrał mnie do swojego świata, pokazując mi moją przyszłość z Monicą... Niestety nie ma możliwości jej spełnienia, bo ona kocha Adriana, Adrian ją. Pozostaje pytanie, czemu ona chce, bym tu leżał i ją przytulał. Czemu Adrian był zadowolony z tego, że ją pocałowałem? To wiedzą tylko oni. Może nie usłyszałem, jak dodał coś o tym, że mnie zabije z tego powodu? Nie wiem. Na razie nie mam co nad tym myśleć. W głowie usłyszałem cichutki śmiech... dziecka... Morfeusz, aż tak ubarwia moje sny?

Na szczęście obudziłem się przed Monicą... Leżała z głową na moim torsie delikatnie mnie obejmując. Moje ręce spoczywały na jej tali.

- Dzień dobry, skarbie... - szepnąłem i złożyłem na jej czole długi pocałunek, poczym delikatnie ją z siebie ściągnąłem. Od razu jak wstałem poczułem straszną chęć położenia się znowu obok i poczekania, aż otworzy oczy i zobaczę jej piękne, błękitne tęczówki. W ogóle nie wygląda na córkę Hadesa. W niczym nie przypomina Bianki, ani Nico. Często pomocną cechą, by określić boskiego rodzica są oczy. Wydawało mi się niemożliwe by dziecko Hadesa miało niebieskie oczy, to tak jakby dziecko Posejdona miało ciemne oczy.

Ostatni raz przejechałem ręką po jej jedwabistych włosach i delikatnej, prawie białej skórze i poszedłem z plecakiem do łazienki. Chęć powrotu do niej była tak silna, że nogi najprościej odmówiły mi kolejnych kroków i osunąłem się po drzwiach na podłogę. Spokojnie... Dopóki się nie ogarnę nie wyjdę s tond. Moją pierwszą reakcją będzie rzucenie się na nią, jak się tu nie opanuje. Wstałem i obmyłem twarz zimną wodą. Trochę lepiej... Zimny prysznic też dobrze mi zrobił. Wszystko robiłem ledwo przytomny... Złym pomysłem było podejście wtedy do niej... Przy niej tracę cały rozsądek... Chcę ją tylko całować, przytulać i mieć gdzieś wszystko inne. Liczy sie tylko ona... Im więcej jej dotykam, im częściej całuje, tym bardziej tego chcę, a jak tego nie robię nie mogę skupić się na czymś innym niż jej słodkie usta, piękne oczy, idealna figura, długie nogi... Stop!!!

 W jeansach, wycierając włosy, wyszedłem z łazienki i walnąłem plecak gdzieś w kąt. Ręcznik wylądował, gdzieś po drugiej stronie. Monica jeszcze spała... Wynalazłem w plecaku jakąś koszulkę i włożyłem ją na siebie. Wtedy coś cicho wyszeptała, a ja myślałem, że oszaleję. Jej słodki głos o tej porze i w takiej sytuacji dobrze na mnie nie wpływa...

- Cholera, oszaleję przez nią. Niech ta cudowna, rockowa wersja Śpiącej Królewny się obudzi. - zacząłem cicho mówić do siebie. Wtedy się obudziła. "Nie... nie rzucisz się na nią. Nie..." powtarzałem sobie w głowie. Szybko się rozbudziła i poszła do łazienki mówiąc, że głowa ją boli. Mam nadzieję, że nie przeze mnie...

____________

Oto przed wami cały rozdział/bonus z perspektywy Luke'a!!!

Może trochę przesadziłam w niektórych momentach, ale jest... 

Od teraz przed każdą słodką scenką jaką będę pisać, najpierw przeczytam ten rozdział. :)

Szczerze to chyba wyszedł mi średnio. 

Mam nadzieję, że się podoba. 

Rozdział dedykuję każdemu kto to czyta i komentuje. Loffciam was!!! <kocham słowo Loffciam...>

A teraz muszę się wytłumaczyć, czemu rozdział jest dziś, a nie w weekend, choć na weekend był skończony. 

Więc... Dwadzieścia sześć lat temu w Canton, w stanie Ohio, urodził się nasz cudowny odtwórca roli Luke'a Jake Abel!!! Tak Jake dziś ma 26. urodziny, więc HAPPY BIRTHDAY JAKE!!! <napisałam to sobie dziś na ręce w trzech zeszytach...>

I z okazji jego urodzin... pospamię giffkami i zdjęciami. <ostrzegam rozróżniam prawie każdą jego rolę>

Na początek Jake, jako Jake. :)

Teraz jako Luke <3

 

Kocham ten giff....

Adam Winchester-Milligan z Supernatural <ktoś ogląda?> <3

Ian O'Shea z Intruza <3

Mark James z Jestem Numerem Cztery <3

<dokładniej to jest wpadka, ale...>

Widziałam wszystkie z tych filmów (seriali SPN nie można ominąć) i strasznie mi się podobały, więc polecam.

A teraz... wiadomość. W zeszłą niedzielę (10.11.2013 r.) Jake ożenił się z Ally Wood!!! Wszystkiego najlepszego!!! znowu...

<dowiedziałam się tego na Informatyce jak szukałam tapety na komputer... na początku nie wierzyłam...>

No dobra... Fiu... dużo tego... 

Nie zanudzam 

Laciata <3

Jeśli czytasz to skomentuj!!!

P.S Dziękuję, dziękuję, dziękuję. Za prawie DWA TYSIĄCE WEJŚĆ!!! Arigato!!! <znów szpanuję japońskim>

Jane!!! <pa po japońsku> :)