Rozdział 17 - "Biegałam po pokoju przewracając wszystko już kilkanaście minut"

Wzięłam dłuuugi prysznic i ubrałam czarne legginsy, białą tunikę z czarnym nadrukiem. Ubrałam moje botki i skórzaną kurtkę. Rozczesałam włosy i w tej chwili wrócił do mnie mój sen. Luke podszedł do mnie jak spałam. Czule odgarnął mi włosy z twarzy, czule głaskał mnie po twarzy. Później jak usiadł na łóżku i zaczął ręką jeździć po moim ramieniu obudziłam się i przyciągnęłam go do siebie... pocałowałam. Nie potrafiłam inaczej. Później poprosiłam by położył się obok, bo mi zimno, co było dalekie od prawdy, bo po jego dotyku byłam rozpalona. I on to zrobił. Położył się obok. Powiedział mi dobranoc, pocałował mnie w czoło, nazwał mnie "skarbem". A potem jeszcze dodał "Kocham cię". Jak bardzo bym chciała by to była moja codzienność. Żeby to była prawda... Chociaż to nie możliwe. Tylko w snach mogę się tym zadowolić. Ech...

Wyszłam z łazienki i nikogo nie zastałam w pokoju. Pewno już wyszli i czekają na mnie na dole. Zeszłam do recepcji, ale nie zastałam tam nikogo oprócz śpiącego w pracy Maksa. Przewróciłam oczami i wróciłam na górę. Perciemu i Ann nie będę przeszkadzać. U Clarisse nie jestem mile widziana. Zapukałam do Adriana. Może ma jakieś tabletki na ból głowy? Nie doczekując się zaproszenia weszłam do pokoju. Zastałam dwóch braci Castellan.

- Moni? Coś się stało? - zapytał Adrian wymownie spoglądając na Luke'a, siedzącego (raczej rozwalonego...) na fotelu. On tylko wziął łyk czegoś złotawego, co miał nalane do typowej szklanki do whiskey.

- Głowa mnie boli... Masz jakieś tabletki czy coś? Plis... powiedz, że tak... - poprosiłam. Adrian westchnął głośno i wszedł do łazienki. W oczekiwaniu na niego rzuciłam się na jego łóżko.

- Nie... Moje było wygodniejsze... - wymamrotałam do siebie. Usłyszałam jakby "Ta..." z ust Luke'a, ale pewno mi się zdawało. Przecież on spał na kanapie... Po kilku minutach wrócił Adrian.

- Trzymaj. I proszę, następnym razem pukaj, dobra? - powiedział i pomógł mi wstać.

- Przecież pukałam. Musieliście nie usłyszeć. No dobra. Będę u siebie, albo u Ann. Pa, pa.

Podeszłam do drzwi, razem z Adrianem jako eskortą. Właśnie uświadomiłam sobie, że jest bez koszulki. Przejechałam wzrokiem po jego torsie i stwierdziłam, że musiał naprawdę mieć dużo wolnego czasu, by pogodzić naukę, dziewczyny i jeszcze dużo chodzić na siłownię. Ale ma się czym pochwalić.

- Do zobaczenia za paręnaście minut, przynajmniej tak myślę. - powiedziałam jeszcze na koniec i dałam mu przelotnego buziaka w policzek. Jak przyjaciółka. On nie jest dla mnie kimś więcej. Jest jak brat... Ktoś z kim mogę sobie pogadać. Jak zamykał drzwi usłyszałam jeszcze jak mówi do Luke'a , ze śmiechem : "Tylko mnie nie zabij, braciszku. Wracamy do sesji u psychologa?" Luke odpowiedział mu przekleństwem... nie ładnie tak Lukie... Nie ładnie.

Weszłam do pokoju i usiadłam na łóżku. Po chwili opadłam na poduszki. Wzięłam tą na której nie spałam i przycisnęłam do siebie. Pachniała Luke'm... Może wziął ją na kanapę? Tak, na pewno... Nie ma innej możliwości. Przytuliłam ją jeszcze mocniej do siebie. Wtedy do pokoju weszła Ann.

- Hej. I jak się spało z Luke'm w jednym pokoju? - zapytała siadając obok na łóżku.

- Tsa... On na kanapie a ja na łóżku... Ale mam to. - wymamrotałam i rzuciłam w nią poduszką.

- Zgaduję, że to na niej spał Luke. - powiedziała ze śmiechem. Rozmawiałyśmy tak jeszcze jakieś dziesięć minut, gdy do pokoju weszli Luke i Percy.

- Ann, skarbie jedziemy. Mam twoją torbę. - poinformował syn Posejdona. Ja i Luke przewróciliśmy oczami. Syn Hermesa zabrał swój plecak w wyszedł z pokoju mówiąc, że z Adrianem czekają na dole. Percy i Ann poszli w jego ślady. Ja powiedziałam, że jeszcze sprawdzę czy mam wszystko. Jest, jest, jest, jest, jest... pamiętnik... NIE MA!!! Zaczęłam wszystko wywracać do góry nogami. Pod materacem. Pod poduszkami na kanapie. W szafach. W łazience. Nie ma!!! Bogowie... Gdzie jest mój pamiętnik?!!! Biegałam po pokoju przewracając wszystko już kilkanaście minut. W końcu wszedł Luke.

- Ile mo... Co ty tu zrobiłaś, na Zeusa?! - krzyknął, gdy zobaczył stan pokoju.

- Gdzie twój plecak? - zapytałam i obiegłam go dookoła z dwa razy. Złapał mnie za ramiona zatrzymując przed sobą.

- Czego szukasz?

- Mojego pamiętnika... Nie mam go w torbie. Nie wiem, gdzie jest. - wyszeptałam powoli wpatrując się w jego oczy... Nigdy nie przestanę się nimi zachwycać...

- Wszędzie sprawdziłaś? - zapytał puszczając mnie, ale nie odrywając ode mnie wzroku. Pokiwałam niepewnie głową. - Na pewno? - znów pokiwałam głową. Wyszliśmy z pokoju.

- Mam go do cioci... Nie wiem, co zrobię jeśli go nie znajdę... - wyszeptałam. Odwrócił się w moją stronę.

- Znajdzie się. - powiedział i lekko się uśmiechnął. Zeszliśmy na dół. Byłam przybita. W pokoju na pewno go nie było. Podeszłam do recepcjonisty. Na szczęście nie był to Max.

- Gdybyście coś znaleźli w naszych pokojach, proszę od razu do mnie zadzwonić, dobrze? - poprosiłam i lekko się uśmiechnęłam. Chłopak pokiwał głową, a ja wróciłam do reszty.

- Co jest, Moni? - zapytał Adrian opierając łokieć na moim ramieniu. Był wyższy ode mnie mniej więcej o piętnaście centymetrów.

- Zabije cię za to metr osiemdziesiąt pięć. I nie wiem, gdzie jest mój pamiętnik. Na pewno miałam go tutaj, bo wieczorem pisałam w nim, ale dziś nie mogę go znaleźć. Zadzwonią do mnie jak go znajdą. - powiedziałam i strąciłam jego łokieć.

- Osiemdziesiąt siedem. I Luke... Pokaż plecak. - rozkazał z pewnością w oczach. Luke zdziwiony otworzył plecak. Na wierzchu leżał mój pamiętnik... Adrian spojrzał na niego z triumfalnym uśmieszkiem.

- Włożyłeś mi go tam, prawda? - zapytał oddając mi moją zgubę. Przekartkowałam wszystko dokładnie, patrząc czy żadna literka, która nie była zamazana nie zamazała się, czy żadne zdjęcie sie nie odkleiło. Wszystko było na swoim miejscu.

- Masz szczęście. Wszystko jest jak było. - powiedziałam dźgając go kilka razy palcem w pierś.

Wyszliśmy z hotelu.

- Ja i Monica, możemy poruszać się cieniem za pomocą piekielnych ogarów, ale wy... - powiedział Percy - Ewentualnie każde z nas mogło by wziąć jedną osobę. Zostają dwie.

- Chwilunia... Gdyby wezwać sześć piekielnych ogarów... Po jednym dla każdego. Pięć. Ann i Percy w pakiecie. Dalibyśmy radę przenieść się na Olimp. Właśnie. Przez tyle czasu nadal nie wiem, gdzie jest Olimp? - zapytałam przysiadając na ziemi.

- Nie siadaj na ziemi, bo wilka dostaniesz. - powiedział Adrian ze śmiechem.

- Mówisz jak moja ciocia... - pokręciłam z zażenowaniem głową i niechętnie wstałam z ziemi.

- Odpowiadając na twoje pytanie Moni... Na 600. piętrze Empire State Building. I wystarczy jeżeli przywołasz cztery. Ja mam swojego prywatnego piekielnego Ogara. - odpowiedział mi Percy.

- To się dostaniemy. Kto jest za przyzwaniem ogarów i podróżowanie cieniem, aż pod nasz cel? - zaproponowałam po raz setny i podniosłam rękę. wszyscy poszli w moje ślady. Stanęłam tyłem do nich, a przodem do małego lasku. Za drzewami, mimo popołudnia, było ciemno.

- Robiłaś to już kiedyś? - zapytał Percy. Pokręciłam głową.

- Nie, ale ty się skupiaj na przyzwaniu swojego Ogara. Ja tu muszę skupić się na czterech. Powiedziałam i znów skupiłam się na ciemności. "Tato... ostatnio proszę cię o wiele... Te szkielety bardzo nam pomogły. Teraz proszę, byś przysłał do nas cztery Piekielne Ogary.Wiem, że nad nimi zapanuję. Wiem, że jeżeli przyślesz je ty będą przyjazne dla mnie i moich przyjaciół. Nico wytłumaczył mi jak się podróżuje cieniem na ogarach. Dam radę. Proszę..." Wygłosiłam w myślach modlitwę. Usłyszałam warczenie psów i z lasku wyszło pięć rottweilerów, niedużo mniejszych od samochodu osobowego. Odwróciłam się do reszty z triumfalnym uśmiechem.

________________

Oto jest siedemnasty rozdział. 

Zgodnie z tradycją przepraszam za błędy. 

Następny za tydzień, jak zawsze. Ale warunkiem jest osiem komentarzy. Nie ma ośmiu komciów, nie ma rozdziały w weekend. Jestę Zua i żebrzę / szantażuję o komcie :) I tak was kocham <3

A teraz pytanie dla Was!!! (jak Niekryty)

Dziś wpadł mi pomysł na bonus... Ale... taki inny. Pomyślałam, żeby przenieść Luke'a, Monicę, Ann, Perciego, Adriana i innych do wiktoriańskiej Anglii... i zupełnie pominąć wątek z bogami. Byli by "zwykłymi" śmiertelnikami. Oczywiście nie ominę wątku miłosnego, bo to będzie jeden z dwóch głównych wątków. Co wy na to? Przyznam się, że jeszcze nie zaczęłam go pisać, ale mogę zacząć... 

Zachęcam do pytań!!!
Nie zanudzam

Laciata <3

Jeśli czytasz to skomentuj!!!