Rozdział 33 - "No to się spotkamy"

<Luke>

Nico odleciał... Nie wiem o co mu chodziło z tym "Wiem coś czego ty nie wiesz". Wcześniej powiedział coś podobnego. Na pierwszej lekcji po jej urodzinach. Jak pocałowałem Monicę i on nam przerwał. Wtedy chciałem go za to udusić. Powiedział, że wie coś czego nie wie żadne z nas.

W tej chwili dotarło do mnie coś oczywistego... Skoro Moni nie żyje, to zgodnie z tradycją jej ciało zostanie spalone.

Chciałem iść do Chejrona, ale rany na nogach mi nie pozwalały. Centaur powiedział, że nie mogę się ruszać z miejsca, mniej-więcej przez godzinę, by zapobiec otwarciu się ran na nowo.

Po półgodzinie usłyszałem trzask ognia, a w powietrzu pojawiła się smuga dymu. Na stosie pogrzebowym właśnie płonęło ciało Monici...

***

<Monica>

Szła w inną stronę niż inni. W dłoniach przewracała monetę. Złota drachmę. Wiedziała dokładnie gdzie jest. Szła wzdłuż Styksu. Drogę zastąpił jej Tanatos.

- Monica Scared. Masz możliwość powrotu do świata żywych. Za powrót twojej duszy odpowiedzialny jest twój brat. Ale ciało... Chwilę temu stanęło w płomieniach stosu pogrzebowego. Musisz je odnaleźć. Znajduje się, gdzieś po drugiej stronie Styksu. Ale Charon nie może się dowiedzieć to tym, że jesteś w Podziemiu. Zaprowadziłby cię do namiotu Sądu Ostatecznego, a tam nie możesz się pojawić. Powodzenia, Monico, córko Hadesa. - powiedział i zniknął.

"Czyli muszę przejść się Styks..." pomyślała.

I wtedy wróciła jej stuprocentowa świadomość...

Zatrzymałam się i popatrzyłam na "krajobraz" za rzeką. Muszę się tam dostać, byle Charon, Cerber i ojciec mnie nie widzieli...

***

<Nico>

Wiedział, że ciało jego siostry spalono. Tanatos jakoś sobie z tym poradzi.

Jakiś czas temu Long Island zniknęło mu z oczu. Trup trzymał się bardzo dobrze. Miał nadzieję, że nie będą musieli robić zbyt wielu przystanków i że Posejdon i Zeus, będą dla niego łaskawi i nie ześlą na niego kataklizmów podczas podróży. Jak i Keto nie naśle na niego żadnych potworów...

***

<Luke>

Siedziałem w domku Hadesa, razem z Ann. Przyprowadziła mnie tu. Chejron poprosił ją by spakowała rzeczy Monici. A mnie przytargała ze sobą. Płakała cały czas. Gdy pakowała sukienki mignęła mi czerwona sukienka.

- Czekaj, Ann. Pokaż tą sukienkę. - poprosiłem. Córka Ateny ze zdziwieniem wymalowanym na twarzy wyjęła sukienkę z kartonu.

- Prezent na święta od Kyle'a. Nie było podpisane od kogo, ale od razu wiedziałyśmy, że to od niego. Były do tego jeszcze kolczyki i wisior, ale osobno. Nigdy ich nie założyła. - odpowiedziała mi, łamiącym głosem. Mimo wszystko prawie nie mogłem powstrzymać uśmiechu.

- Sukienka nie jest od Kyle'a.

Spojrzała na mnie podejrzanie, zaszklonymi oczami.

- A od kogo?

- Ode mnie. Ale sukienka powinna dotrzeć dzień wcześniej, by mogła ją ubrać na kolację świąteczną, ale sie nie udało... - westchnąłem i położyłem się na łóżku na którym siedziałem. Mimo miesiąca łóżko nadal pachniało Monicą... Czemu nie usiadłem na innym?!

- Naprawdę? Gdybyś mi powiedział, przekonałabym ją żeby ją ubrała... Byłaby taka szczęśliwa, gdyby wiedziała, że to od ciebie... Eee... chwila. Ja nic nie powiedziałam. Zapomnij o tym. Zastanawiam się jakim cudem nie jesteś przybity i nie traktujesz z nienawiścią każdego? - spytała i usiadła obok mnie.

- Przypomnij sobie jak jedenaście lat temu Thalia została zmieniona w sosnę. - odparłem zamykając oczy.

- No tak... Jesteś mistrzem w ukrywaniu emocji... Dobra muszę wracać do pakowania. - Wstała i podeszła do szafy. Pakowała w ciszy. Oboje nic nie mówiliśmy. W pewnym momencie Ann nadepnęła na coś.

- Au... - syknęła - Au, au, au. - powtarzała skacząc na jednej nodze i trzymając się za drugą. Pomiędzy jej "au" usłyszałem czyjś głos.

- Cicho...

Ann spojrzała na mnie dziwnie, ale się uciszyła. Z głośników dobiegał głos Moni...

- ... Tak jak ci obiecałam. Nagrałam to dla ciebie. - powiedziała. po chwili zaczęła grać, a po następnej śpiewać... :

Otwieram moje płuca, skarbie.
Śpiewam tę piosenkę na pogrzebach, Nie ma pośpiechu.
Te słowa słyszałam tysiąc razy, po prostu mięknę.
Chłopcze, trzymasz się tak mocno, 
Ten ból odwiedza Cię niemal co noc.
Tęskniąc za hotelowymi łóżkami 
Czuję Twój dotyk.

Będę czekać, skarbie.
Pacjent wieczności, mojego skruszenia.
Uniwersalny, bez rdzy.
Żaden kurz nie będzie na tej ramce.
Milion lat będę wymawiać Twoje imię.
Kocham Cię bardziej, niż kiedykolwiek będę mogła to wykrzyczeć.

Zarezerwowaliśmy nasz lot lata temu.
Powiedziałam, że Cię kocham, gdy Cię zostawiłam.
Żal wciąż nawiedza moją pustą głowę.
Ale obiecałam Ci, że zobaczę Cię znowu, znowu.

Siedzę tutaj i uśmiecham się, skarbie.
Uśmiecham się dlatego że myślę o Tobie, i się rumienię.
Te krwawiące puste tarcze.. to zamieszanie.
Zamieszanie jest stworzone z mil dróg i podróży,
Kiedy są drogi, lecz pokryte kamieniami i żwirem. 
Krwawiące serce zdolne jest do pokonania każdej kuli.

Zarezerwowaliśmy nasz lot lata temu.
Powiedziałeś, że mnie kochasz, gdy mnie zostawiłeś.
Żal wciąż nawiedza twoją zasmuconą głowę,
Ale obiecałam Ci, że zobaczę Cię.

Zarezerwowaliśmy nasz lot lata temu.
Powiedziałam, że Cię kocham, gdy Cię zostawiłam.
Nigdy więcej żalu w mojej głowie,
Ale obiecałam Ci, I jestem ponownie w domu.

Znowu,
Znowu,
Jestem ponownie w domu.
Znowu,
Znowu,
Jestem ponownie w domu.*

I ja i Ann wpatrywaliśmy się w głośniki.

- A więc po to jej była ta gitara... - powiedziała Ann i jeszcze bardziej się rozpłakała. Podeszła do łóżka na którym leżałem. "Brutalnie" podniosła mnie za włosy i przytuliła do mnie. Płakała jeszcze przez długi czas. Kiedy zabrzmiał dźwięk konchy Oboje poszliśmy do swoich domków. Żadne nie miało ochoty na kolację, a tym bardziej na ognisko.

***

<Nico>

Wszędzie było już ciemno. Trup na szczęście nie zgubił drogi. Trasa wydawała się spokojna. Nagle Trup zarżał głośno i gwałtownie zniżył lot.

- Co jest? - krzyknął.

Pegaz wyrównał lot. Przed nim z mroku wyłonił się gryf. Był jakieś dwa razy większy od Trupa. Wydał z siebie ptasi skrzek i próbował dosięgnąć dziobem jego pegaza. Po nieudanej próbie zaczęła się gonitwa. Ledwo udawało mu się uniknąć dzioba. Wyciągnął swój miecz ze stygijskiego żelaza i atakował, a przynajmniej próbował, nim gryfa. W końcu stanął na grzbiecie Trupa i przeskoczył z niego na gryfa. Prawie spadł, ale w ostatniej chwili uczepił się ogona potwora.

"Jednak Zeus był tak łaskawy i pozwolił mi chociaż ogon złapać..." pomyślał ironicznie. Bardzo blisko trzasnął piorun.

Nico nie mógł zwrócić na to większej uwagi, bo gryf zaczął tak machać ogonem, że ledwo się go trzymał. Syn Hadesa z trudem wspiął sie na jego grzbiet. Potwór rzucał sie na wszystkie strony, próbował dziobem sięgnąć chociażby kawałka jego ciała. Uniki były trudne szczególnie kilkaset metrów nad ziemią. Wiatr szumiał w uszach utrudniając skupienie. W końcu złapał na tyle równowagi by wbić miecz w ciało stwora. Zamieniając się w pył gryf jeszcze zdążył złapać go za kołnierz kurtki i przerzucić na sobą, posyłając go z ogromną prędkością ku wodzie.

"No to się spotkamy, siostro..." pomyślał ponuro i uderzył w wodę...

__________________

Przetłumaczony na polski tekst piosenki Black Veil Brides - The Morticians Daughter. Tylko zmieniałam rodzaj czasowników.
Oto jest trzydziesty trzeci rozdział.

Całość nadrabia tylko ostatni akapit Nico... No i jeszcze akapit Moni jest w miarę...

Mam nadzieję, że się podoba :)

Nie zanudzam

Laciata <3

P.S  Do Każdej Czytelniczki :)

Mój tata życzy Wam wszystkiego najlepszego z okazji Dnia Kobiet ;*

Jeśli czytasz to skomentuj!!!