Rozdział 32 - "Przez chwilę znów pojawił się bóg śmierci."

<Luke>

Po jakiś dziesięciu minutach Silena mnie znalazła. W milczeniu skierowaliśmy się do Wielkiego Domu. Gdy weszliśmy do korytarza prowadzącego do części szpitalnej spytała :

- Czemu idziemy do szpitala?

Spojrzałem w jej kierunku znaczącym wzrokiem.

- Oh... Ona jest w szpitalu... - wyszeptała.

Weszliśmy do środka. Ostatnie łóżko, jakie zwykle zajmowała Monica, było puste. Przynajmniej wyglądało na puste. Podszedłem do niego. Silena po chwili do mnie dołączyła. Pierwsze rzuciło mi się w oczy rozbite szkło na podłodze, w kałuży jakiegoś płynu. Po zapachu dało się poznać, że to alkohol. Zza krawędzi wystawała otwarta, rozluźniona dłoń. Podniosłem wzrok na całe łóżko... Myślałem, że wezmę jeden z kawałków szkła i przejadę sobie nim po gardle.

Monica leżała bezwładnie na łóżku... Nogi miała skrzyżowane, jakby siedziała i nie prostując ich opadła na materac. Jedna ręka spoczywała za krawędzią łóżka, a druga znajdowała się niedaleko ust. Oczy miała zamknięte. Przy jej talii leżała plastikowa buteleczka po lekach nasennych.

Usłyszałem jak Silena wybiega z sali. Upadłem na kolana, nie zwracając uwagi na kawałki szkła wbijające mi się w nogi, oparłem głowę obok jej talii, złapałem ją za bezwładną rękę i po raz pierwszy od kilkunastu lat z moich oczu leciały łzy

***

<Nico>

Siedział na swoim łóżku w domku Hadesa. Przyzywał najstarsze duchy i pytał się ich o jakikolwiek sposób na wyleczenie siostry. Żaden z nich nie znał odpowiedzi.

Wtedy wpadła do niego córka Afrodyty. Silena. Pamiętał ją z Bitwy pod Manhattanem.

- Nico... Twoja siostra... Ona... Chodź... - wydyszała. Zerwał się i pobiegł razem z nią do Wielkiego Domu. Podszedł do łóżka Monici. Na podłodze było pełno szkła, krwi i alkoholu. A na łóżku leżała jego siostra. Bez wątpienia była martwa. Jego jedyna rodzina... Został sam... Zrobiłby chyba wszystko, by ją uratować. Wszystko!!!

- Wszystko? - usłyszał za sobą głos. Nico odwrócił się i zobaczył wysokiego ciemnoskórego mężczyznę z czarnymi skrzydłami - A pojedziesz do Epiru? - kontynuował bóg - Do świątyni swojego ojca. Sam? Mogę przywrócić jej duszę do życia, jeżeli przyniesiesz mi jedną rzecz z Domu Hadesa. Ma to być czaszka. Ale nie byle jaka, bo jest ich tam mnóstwo. Boska czaszka.  Czaszka znajduje się na najniższym piętrze świątyni i należy do boga Pana. Po jego śmierci została z niego tylko czaszka. Masz mi ją przynieść. Wtedy wskrzeszę twoją siostrę. Masz tydzień, albo umrze na zawsze... - skończył i zniknął.

- Chejronie, opuszczam obóz. Wracam za tydzień. - powiedział i wycofał się w cień, by zacząć podróż przy jego pomocy. Przez chwilę znów pojawił się bóg śmierci.

- Nie... Nie możesz używać cienia.

I zniknął. Chejron spojrzał się na niego.

- Wiem jak uratować Monicę. Będę za tydzień. - odezwał się i pobiegł.

Zajrzał do Domku Hadesa. Wziął najpotrzebniejsze rzeczy. Przy tym sporą butelkę nektaru, a potem spojrzał na ledwo widoczne blizny na nadgarstkach. Ledwo sobie poradził ze śmiercią Lily... Pomocą było cięcie się. Tylko dzięki temu nie poprzewracało mu się w głowie z rozpaczy. Podczas, gdy nie było Monici, Luke'a, Perciego i reszty, on i Lily bardziej się do siebie zbliżyli. Nabazgrał szybki wpis w pamiętniku siostry, potem szybko wybiegł z domku i popędził w stronę stajni. Przy polach truskawek siedział Luke. Starał się, żeby syn Hermesa go nie zauważył, ale na marne.

- Nico...Twoja siostra popełniła samobójstwo, a ty opuszczasz obóz? - warknął z wyrzutem. Zobaczył pod nogawką kawałek bandaża. Czyli to jego krew była na podłodze...

- Wiem, coś czego ty nie wiesz. I tak. Opuszczam go. Tak jak po śmierci Bianci - powiedział oschle i pobiegł w stronę stajni.

Pegazy zaczęły się denerwować. Tylko jeden był spokojny. Czarny pegaz z białymi "łatami" układającymi sie w szkielet. Prezent od Posejdona za pomoc w Bitwie pod Manhattanem.

Wypuścił Trupa z boksu i wyprowadził go za zewnątrz. Wskoczył na niego, poprawiając plecak na ramieniu.

- W stronę Grecji... Leć! - krzyknął. Pegaz poderwał się w górę i Nico zniknął za chmurami...

___________________

Oto jest trzydziesty drugi rozdział. 

Mi podoba się średnio, ale nie wiem jak go poprawić. Końcówka jest dziwna... Albo całość. Tak całość jest dziwna...

Mam nadzieję, że się podoba.

A rozdział dedykuję Starlette! Wszystkiego najnajnajnajnajlepszego!!! Dużo weny dobrych ocen i wszystkiego co sobie wymarzysz ;* 

Jeszcze takiego Leosia dla Ciebie 

Jeszcze raz wszystkiego najlepszego! 

Jeżeli ktoś jeszcze nie widział  [Bonus] [Bonus2]

Plus zdjęcie według mnie ryjące psychikę http://data2.whicdn.com/images/72932140/large.jpg

Nie zanudzam

Laciata <3

Jeśli czytasz to skomentuj!!!

P.S czytał ktoś "Poza czasem" ? I wie kiedy będzie drugi tom w Polsce. Bo mam kaca książkowego, przez tą książkę i nie wierze, że ją skończyłam :)