Rozdział 36 - "Raz Kozie Śmierć"

<Nico>

Piasek, woda... tylko to czuł. Fale oblewały go do pasa, a reszta leżała na piasku. Nad nim pochylała się jakaś dziewczyna. Miała brązowe włosy, czekoladowe oczy i oliwkową cerę.

- Wszystko w porządku? - spytała melodyjnym głosem.

Usiadł po turecku, zwrócony w jej stronę. Potrząsnął głową, rozpryskując kropelki wody w około.

- Jak masz na imię? I czemu leżałeś na plaży o ósmej wieczorem w listopadzie?

Właśnie sobie uświadomił jedną rzecz. Ta dziewczyna mówiła po grecku.

- Jestem Nico. Mogę zadać bardzo nietypowe pytanie? - odpowiedział mówiąc również po grecku.

Spojrzała na niego wyczekująco.

- Który dziś mamy i gdzie jestem?

Nieznajoma była wyraźnie zdziwiona, ale odpowiedziała :

- Ja jestem Kasandra. I mamy 21 listopada. A jesteś w Grecji, w Igoumenitsie. Czemu zadajesz głupie pytania?

A więc jest w Grecji... Zostało mu mało czasu. Teraz musi się dostać do Domu Hadesa. Ale najpierw musi się przebrać. A przynajmniej spodnie.

- Dzięki. Wybacz, ale... Masz może... - zaczął, ale Kasandra mu przerwała.

- Tak. Mam brata, który nosi podobne ciuchy. Przyniosę ci. - zaproponowała z uśmiechem.

Nico nawet nie zdążył odpowiedzieć, a Kasandry już nie było widać. Wróciła po jakiś pięciu minutach, z siatką w ręce.

- Proszę. Wybacz Nico, ale dalej ci nie pomogę. Mam nadzieję, że jeszcze kiedyś się spotkamy. Do zobaczenia. - pożegnała się z uśmiechem i gdzieś pobiegła.

Nico schował się w jakimś ustronnym miejscu i przebrał. Ciemne spodnie, skórzana kurtka, czarne adidasy i biały podkoszulek pasowały idealnie.

Przebrany ruszył w stronę, gdzie przyzywała go śmierć - do Domu Hadesa. Miał tyle szczęścia, że wylądował niedaleko swojego celu.

Po jakieś godzinie, może dwóch dotarł do wejścia.  Wziął głęboki oddech i zaczął schodzić po schodach. Po dwóch piętrach usłyszał głos :

- Żeby przejść dalej musisz złożyć mi Ofiarę!!! Oczekuję cennego przedmiotu!

Nico spojrzał na swój pierścień z czaszką. Ale po chwili podjął inna decyzję. Wyjął spod koszulki długi medalion. Należał kiedyś do Marii di Angelo - jego matki.

Wrzucił wisior do misy ofiarnej i czekał na zadanie.

Obraz mu się rozmazał. Znalazł się w zagraconym laboratorium.

- Masz tu znaleźć rzecz, która była dla mnie najcenniejsza.

Zaczął przeszukiwać laboratorium. W aktach znalazł kim był ten facet... Czyli jego najcenniejszą rzeczą powinno być... JEST! Wygrzebał spod sterty papierów zdjęcie. Przedstawiało młodą kobietę i małe dziecko. Duch pojawił się i wyrwał mu zdjęcie z ręki. Laboratorium zniknęło i znów znalazł się w ciemnym korytarzu. Pierwsza i najłatwiejsza próba zaliczona. Zostały mu jeszcze dwie, szukanie czaszki pośród innych... No i droga powrotna...

Szedł ciemnymi korytarzami, potykając się o nierówności w podłożu.

Po jakiś trzech godzinach, kiedy odpadały mu juz nogi, zatrzymał się. "Tu powinien być drugi duch..." wypowiedział te słowa w myślach i usłyszał za sobą głos :

- Cześć, braciszku

Odwrócił się i zobaczył przed sobą Biancę di Angelo - jego zmarłą siostrę...

***

<Monica>

Obudził mnie upadek na ziemię. Cerber zwalił mnie z grzbietu i zaczął skomleć. Byliśmy na wielkim pustkowiu.

- Co, piesku? - Podrapałam go za uchem. Cerber pokręcił głową. - Nie wiesz, gdzie jest moje ciało?

Kolejne skomlenie. Westchnęłam.

- No dobrze... Jak znów będę żyła  Przyjdę "w odwiedziny" do tatusia i się pobawimy.

Piekielny pies zaszczekał uradowany. Muszę przemierzyć to pustkowie, żeby gdzieś znaleźć moje ciało... Tylko gdzie?

Cerber wstał i wąchając ziemię (o ile dziwną czerwoną skałę można nazwać ziemią) chodził w kółko. Po kilku minutach przestał, zaszczekał i, nadal węsząc, poszedł w lewą stronę. Ruszyłam z nim. Po jakiś dwunastu / czternastu kilometrach (dziękuję, że się nie męczę!!!) jakieś 300 metrów od nas zobaczyliśmy duże zbiorowisko. Były to potwory wszelkiego rodzaju. Od Cyklopów, przez empuzy po Drakiny. Wiwatowały, krzyczały, że nareszcie się udało, nawet śpiewały i wylewały na siebie coś czerwonego, jak i słyszałam różne głosy kłócące się.

- Zaprowadziłeś mnie do Tartaru?! - szepnęłam zdenerwowana. Cerber z miną zbitego psa cichutko zaskomlał - Dobra tu jest moje ciało. Zgaduję. Tylko jak się tam dostać?

Raz kozie śmierć. Spróbuję się przedostać między nimi. 

_______________________

Oto przed wami trzydziesty szósty rozdział.

Laciata miała napad weny i napisała wcześniej :3

Mam nadzieję, że się podoba! 

No i mam w miarę smutną wiadomość... tak powoli zbliżamy się do końca :'( ale planuję założyć drugiego bloga :) niedługo powinien się pojawić :)

A tak na zachętę prolog :)

____________________

Olimp, Grecja, XI wiek przed naszą erą

- Ona nad tym nie panuje! Trzeba ją unieszkodliwić! - krzyczała Atena.

- Jakieś pomysły? - zapytał lekko znudzony władca bogów - Zeus. Sam najlepiej zabiłby tę dziewczynę, ale inni bogowie się nie zgadzali.

- Mogę umieścić ją na niebie jako gwiazdozbiór - zaproponowała Selene, bogini nocy i gwiazd.

Każdy bóg zaczął jej potakiwać.

Więc Selene za pozwoleniem Zeusa umieściła Dziewczynę na nieboskłonie jako gwiazdozbiór.

_______________________________________________________________________

 Nie zanudzam

Laciata <3

Jeśli czytasz to skomentuj!!!