Rozdział 22 - "Potem usłyszałam krzyk Annabeth."

[Nie odpowiedział mi nic, tylko mnie pocałował.] 

Starałam się odsunąć ale na marne. Po chwili sam się odsunął. Spojrzał mi w oczy po czym podał kule.

- Przepraszam. Nie powinienem tego robić. - powiedział ze skruchą. Nic nie odpowiedziałam, tylko się zarumieniłam i wbiłam wzrok w ziemię. Z opowiadań Simona mniej więcej wiem w jakiej sytuacji się znalazł. Przynajmniej chyba. Simon kiedyś mi opowiadał, że miał podobnie. Spojrzał w oczy jakiejś dziewczynie i jedyne co był w stanie zrobić to ją pocałować. Ale dziwne bym ja tak działała na Luke'a.

Ruszyłam w stronę Wielkiego Domu. Oczywiście każdy obozowicz patrzył na mnie krzywo. W połowie drogi dogoniła mnie Annabeth. Już było widać, że jest w ciąży. Nawet bardzo. Myślałam, że będzie chciała to ukryć przed obozowiczami, ale jak widać nie.

Tylko ona, Thalia, Percy i Luke nie odwrócili się ode mnie... Na szczęście...

Odprowadziła mnie do ganku Wielkiego Domu, poczym pożegnałyśmy się i weszłam na ganek. Chejron grał z Panem D. w remika.

- E... Chejronie. Mam pytanie... - zaczęłam.

- Nie. - przerwali mi oboje, nawet nie podnosząc wzroku znad kart.

- Nawet nie wiecie o co chcę zapytać! - zbulwersowałam się. Chejron odłożył karty z westchnieniem i spojrzał na mnie.

- Nie, nie wiemy, ale dopóki nie pozbędziesz się gipsu zapomnij o wyjściu z obozu, bo zapewne o to chcesz poprosić. - powiedział i podniósł swoje karty znów skupiając na nich wzrok.

- Możesz już iść, Melody. - odezwał się Dionizos.

- No dobradobra - przewróciłam oczami - Ale mogę poćwiczyć moją władzę nad ziemią? - zapytałam z nadzieją. Przynajmniej spożytkuję jakoś czas i poduczę się czegoś nowego. Uzyskałam pozwolenie Chejrona.

Poszłam za ściankę wspinaczkową. Jakieś sto metrów dalej herosi mierzyli się z lawą i skałami. Nie widzieli mnie. I dobrze. Spróbowałam zrobić z ziemi prowizoryczne siedzenie. Jakieś mi się udało. Usiadłam i odłożyłam kule. Zamknęłam oczy i skupiłam się na ziemi dookoła mnie. Kilka skał zaczęło się unosić, pozostawiając po sobie dziury w ziemi. Było ich dokładnie sześć. Nadal nie otwierałam oczu. Czułam w sobie to co się dzieje z ziemią. Kazałam skałom okrążyć mnie kilkakrotnie.Zmieniałam ich kształt, rozmiar, niektóre odłożyłam na miejsce. Panowałam teraz nad jedną, bo moja energia powoli się kończyła.

Nagle usłyszałam za sobą głośnie "BU!!!"

W takim skupieniu moje reakcja była, no może nie tyle do przewidzenia, o ile u mnie normalna. Zawsze kiedy ktoś mnie przestraszył kiedy byłam skupiona moja reakcja była gwałtowna i każdy kończył z siniakiem, raną (mniejszą, większą), a dwa razem nawet złamaniem. 

Automatycznie posłałam skałę w stronę dźwięku. Potem usłyszałam krzyk Annabeth. Zwijała się z bólu na ziemi. 

____________________

Oto przed wami dwudziesty drugi rozdział!!!

A teraz wszyscy chcą zabić Laciatą, bo rozdział jest krótki, Luke sobie poszedł i "coś" się stało Ann...

Buahahahahahahaha.

Następny rozdział oczywiście w weekend już po nowym roku :)

Tak więc (nie zaczyna się zdania od "tak więc") Życzę Wam szczęśliwego nowego roku! <3

Oczywiście przepraszam za błędy. :)

Rozdział dedykuję Weronice Lynch. Ona już wie dlaczego :)

Nie zanudzam 

Laciata <3

Jeśli czytasz to skomentuj!!!