Rozdział 23 - "Usłyszałam czyjś głos. Dopiero po chwili go rozpoznałam..."

[Potem usłyszałam krzyk Annabeth.]

 Zwijała się z bólu na ziemi. Szybko (tak szybko jak może to robić dziewczyna z nogą w gipsie) dotarłam do niej i uklękłam.
- Ann... Przepraszam. Naprawdę przepraszam. - powtarzałam przez łzy. Potem z mojego gardła wydobył się krzyk wołający Perciego. Syn Posejdona szybko znalazł się przy nas. Wziął Ann na ręce i szybkim biegiem ruszył w stronę Wielkiego Domu. Ja najszybszym tempem jakim się dało szłam w stronę Wielkiego Domu. Nie zwracałam uwagi na dziwne spojrzenia kierowane w moją stronę. Po prostu muszę dotrzeć do Wielkiego Domu i dowiedzieć się co z Ann. Dotarłam do ganku, weszłam do środka i skierowałam się do części szpitalnej. Przed wejściem do niej siedział Percy i nerwowo bawił się jakąś rzeczą. Zapytał mnie co się stało. Wytłumaczyłam mu wszystko.

- TY jej to zrobiłaś?! - krzyknął na mnie. W jego oczach była wściekłość. Skierowana do mnie.

- Przestraszyła mnie... - wyszeptałam spuszczając głowę.

- Co nie znaczy, że od razu musiałaś walnąć ją kamieniem w brzuch!!! Kobieto, ona jest w ciąży!!! - krzyczał. Zbawiona krzykami, weszła do nas Thalia.

- Co się dzieje? Percy... Przestań krzyczeć. - odezwała się stanowczo. Krzycząc wytłumaczył jej całą sprawę.

- Wybaczyłam ci to, że przez ciebie zginął Alex, ale Annabeth jest moja przyjaciółką odkąd miała siedem lat. Monica... Nie powiem, że to, iż cię przestraszyła miało cię tłumaczyć. Ty też jesteś moją przyjaciółką. Wiesz o tym, ale wybacz. Jeżeli coś jej się stanie poważniejszego nie będę mogła spojrzeć ci w twarz i się uśmiechać, nie pamiętając o tym. - powiedziała kręcąc głową.

Rozumiem ją. Usiedliśmy na krzesłach i w ciszy czekaliśmy na Chejrona. Po półgodzinie drzwi się otworzyły i wyszedł centaur z smutną miną.

- Razem z Apollinem próbowaliśmy wszystkiego, by utrzymać dziecko Annabeth przy życiu, ale... Przykro mi. Annabeth poroniła. - oznajmił. Percy i Thalia minęli go i pobiegli do córki Ateny. W głębi sali zobaczyłam blondyna, stojącego tyłem. Był wysoki, wysportowany i emanowała od niego boska moc. Wiedziałam, że to bóg poezji. Zawijał w materiał coś małego. Zapewne małą Vanessę, lub małego Nathaniela. Tak chcieli nazwać swoje dziecko. Albo Vanessa, albo Nathaniel.

Jak najszybciej, opierając się na kulach, poszłam do domku. Z oczu kapały mi łzy. Percy i Thalia już mnie nienawidzą. Nie wiem jak będzie z Ann... Annabeth. Nie mam prawa zdrabniać jej imienia jak przyjaciółka. Już nie... Nie będzie mogła znieść mojego widoku. Zawsze jak na mnie spojrzy będzie widzieć swoje nienarodzone dziecko, które zginęło przez moja głupotę.

Skuliłam się na moim łóżku. Usłyszałam czyjeś kroki. Wiem, że satyra.

- Przepraszam... Jestem Grover. - powiedział nieśmiało i podszedł do mojego łóżka.

- Cokolwiek ode mnie chcesz, idź. Zostaw mnie. Nie chcę z nikim rozmawiać. - wyszeptałam przez łzy do poduszki, którą uporczywie przyciskałam do twarzy.

- Monica. Wiem, że wiesz kim jestem. Najchętniej bym ci nie przeszkadzał. Musisz być zrozpaczona, ale Chejron musi usłyszeć tą historię z twojej perspektywy. Annbeth już opowiedziała mu swoją wersję, teraz ty. Wiem, że Percy ją zna, ale on nie jest w stanie opowiedzieć jej normalnie.

Spojrzałam na niego zrozpaczonym wzrokiem, ale opowiedziałam mu wszystko. Słuchał uważnie. Potem poszedł żegnając sie ze mną. Wróciłam do poprzedniego zajęcia.

- Dobrze ci tak. Płacisz cenę, za swoje czyny. - usłyszałam czyjś głos. Dopiero po chwili go rozpoznałam. To głos Clarisse.

- Co... Ty... Tu... Robisz? - wyszeptałam.  W tedy dotarło do mnie, że to duch. Nico kiedyś mówił, że może komunikować się ze zmarłymi, ale nie sądziłam, że ja też.

- Przyszłam zobaczyć jak sie pogrążasz. Brat twojego chłopaka zdrajcy sie od ciebie odwrócił, di Angelo też, Jackson, Chase, Grace... cały obóz. Będę się napawać twoim nieszczęściem. - wysyczała i znikła. 

__________________________

Oto jest dwudziesty trzeci rozdział.

To będzie chyba kolejny podpunkt do listy "Czemu zabić Laciatą" :D

Ale jest Clarisse!!! Dobra no nie jest dobre usprawiedliwienie...

Przepraszam za błędy. (bo pewno jakieś tam są)

Nie zanudzam 

Mała Zła Istota Laciata <3

Jeśli czytasz to skomentuj!!!

P.S Aurum Argentum... Ja się pytam co się stało z Twoim blogiem?! Wchodzę sobie na niego i tutaj takie "Blog został usunięty" Czemu?! To było świetne!!!
Dobra Laciata się uspokaja :)

Again

Nie zanudzam

Mała Zła Istota Laciata <3