Rozdział 29 - "Widziała ich..."

<Monica>

Widziała ich. Mówili do niej. Czuła się nie obecna, a jednocześnie aż za bardzo tkwiła w swoim ciele. Duchy nie znikały. Cały czas mówiły. I się nie uciszały.

"Postradała zmysły..." te słowa odbijały jej się echem w głowie razem ze słowami duchów.

W pewnym momencie zamknęła oczy i zasnęła.

"Widziała chłopca, ale stał do niej tyłem, więc nie widziała jego twarzy. Czaił się pomiędzy samochodami. Kiedy na jego widoku pojawiła sie Clarisse naskoczył na nią i wepchnął jej do ust trochę czarnego dymu, który utworzył się na jego dłoni. Po chwili Clarisse przemówiła znajomym głosem i kazała chłopcu wracać do obozu. Potem znów powiedziała coś do siebie, ale już normalnym głosem.

Teraz ukazała się scena, gdy Monica zadawała Clarisse ostateczny cios. Wcześniej jej to umknęło, ale teraz widziała to wyraźnie. Chwilę przed tym jak klinga przecięła jej gardło, z jej ust wypłynął czarny dym.

Obraz zamglił się na chwilę. Potem ukazała jej się martwa polana nad rzeką. Siedziało na niej rodzeństwo, wiedziała, że ich zna, ale nie mogła ich zidentyfikować. Obaj medytowali w pewnym momencie równocześnie przemówili :

- Harriet Scared. Przyzywamy cię. Pojaw się tutaj.

Przed rodzeństwem pojawiała się jej ciotka.

- Czego chcecie? - wyszeptała przez łzy - Nie zrobię, nic co zaszkodzi mojej Monice...

- Nie musisz. Będziesz siedziała w pewnej jaskini dopóki Tanatos po ciebie nie przyjdzie.

Harriet pokiwała głową i zniknęła. Bracia powtórzyli sytuacje, ale z siostrą Clarisse. Ta akurat chętnie przyjęła ofertę próby zabicia przyrodniej siostry. Potem była dziewczyna Adriana i Kronos w ciele Luke'a. Następnie stworzyli z dymu wielkiego pająka - Koszmar Annabeth, który też po chwili zniknął w obłokach dymu. Zaczęli wymawiać jakieś niezrozumiałe słowa. Po kilku minutach pojawiła się przy nich May Castellan. Kobieta zaczęła się rozglądać się wszędzie niewidzącym wzrokiem. Cała drżała.

- Co się dzieje?  Hermesie, czy to ty?

- Nie, May.. Spójrz w moją stronę. - odezwał się młodszy hipnotyzującym głosem. Pani Castellan wykonała jego polecenie.

Jego oczy były teraz zielone. Rozbłysły na ten kolor, tak jak i oczy kobiety. Wrzasnęła i zaczęła krzyczeć, gdzie jest jej syn. Później zniknęła.

- To już wszyscy? - spytał młodszy. Starszy pokiwał głową.

Sceneria znów się zmieniła. Była w wielkiej piwnicy. Nie znała tego miejsca. Przed wielkim stołem znów stało to rodzeństwo. W misce leżącej na stole pokazywał sie obraz płonącego obozu. Bracia spojrzeli na siebie.

- Plan się powiódł. Teraz na Olimp. Trzeba pozbyć się rodzinki. - powiedział z szyderczym uśmiechem starzy z nich."

Potem obraz się rozmazał. Duchy nadal się z niej naśmiewały, a ona powróciła do bezcelowego wyganiania ich starogerckimi wierszykami.

_______________

Oto jest dwudziesty ósmy rozdział.

Miał być w weekend to jest :D

Mam nadzieję, że się podoba i przepraszam za błędy. 

Następny rozdział dodam jak będzie 21 (mój numerek z dziennika, dlatego tyle)  komentarzy. Inaczej nie będzie rozdziału. (Buahahahaha)

Dziękuję za ponad 6000 wejść <3

Nie zanudzam

Laciata <3

Jeśli czytasz to skomentuj!!!