Rozdział 28 - "I zagłębił się w lekturze..."

<Nico>

Wszedł do sali, gdzie była jego siostra. Od miesiąca prawie cały czas czuł od niej odór śmierci. Nie mógł z nią porozmawiać. Był na nią zbyt wściekły. Winił ją za śmierć Lily. Teraz tego żałował. Monica jest jego siostrą. Jedyną rodziną jaką miał... Powinien być z nią. Tylko jemu mogłaby powiedzieć, gdyby, tak jak podejrzewał, nawiedzały ją duchy zmarłych. Wiedział, że przyzywała ciotkę, ale ona nie mogła chodzić za nią wszędzie.

Monica siedziała po turecku na łóżku szepcząc zdania po starogrecku, bujając sie lekko w przód i w tył. Po chwili zrozumiał te zdania. To były stare, greckie wierszyki wyganiające zmarłych ze świata śmiertelników.

Nico najpierw poczuł odór śmierci, a dopiero potem dostrzegł kilka duchów, szepczących, śmiejących się szyderczo, lub powtarzających, że Monica płaci za swoje czyny.

- Monica... - zaczął.

Siostra spojrzała na niego żałosnym wzrokiem. To jedno spojrzenie wystarczyło, by Nico wiedział co się działo odkąd Monica zabiła Clarisse i nienarodzone dziecko Annabeth i Perciego. Często nawiedzały ją duchy, co doprowadziło ją na skraj szaleństwa. Potem jedno zdarzenie przesądziło o jej zdrowiu psychicznym. Podejrzewał, że przeczytała pamiętnik Luke'a, który znaleźli na podłodze poddasza Wielkiego Domu dzień po jej zniknięciu.

- Przeczytałaś jego pamiętnik, prawda? - dokończył po chwili.

- On... on kochał Thalię, a potem Annabeth... On kocha Thalię albo Annabeth. - wyszeptała ledwo dosłyszalnie, łamiącym się głosem.

Nico mógł tylko pokręcić głową. Nie był wstanie nic powiedzieć. Na ich wspólnych urodzinach zobaczył jakim wzrokiem Luke śledził jego siostrę. Kiedy na nią patrzył jego oczy zmieniały wyraz. Stawały się jakby łagodniejsze. Luke zakochał się w Monice. Tego Nico był pewny. A ona w nim, co wiedział z jej pamiętnika. Nie wiedział co im przeszkodziło w zejściu się, ale teraz wszystko się rozsypało.

Monica znów skierowała wzrok na jakiegoś ducha.

Kiedy wiedział, że już do niej nie dotrze, wyszedł.  W drzwiach minął Rockiego. Zatrzymał go ręką.

- Nie idź tam. Nic nie pomożesz, a możliwe, że nawet pogorszysz sprawę.

Chłopak spojrzał na niego wściekłym wzrokiem, ale nie wszedł do sali. Oboje wyszli z Wielkiego Domu kierując się do swoich domków.

Pierwszą rzeczą po jaką sięgnął, jak wszedł do domku był pamiętnik jego siostry. Usiadł na swoim łóżku, otworzył dziennik, wyszukał wpis z dnia poronienia Annabeth.

"Kochany Pamiętniku..."

I zagłębił się w lekturze...
________________________

Oto jest dwudziesty ósmy rozdział.

Mnie się szczerze podoba. Nie jest długi, ale mam nadzieję, że podzielicie moje zdanie. 

Jaka narracja Wam się bardziej podoba? Pierwszoosobowa, czy trzecio...? 

Tradycyjnie przepraszam za błędy. 

I tak... Obserwatorów bloga jest 14, a komentuje 6-7 osób (oczywiście nie liczę siebie). Bardzo dziękuję tym osobom. Uwielbiam Was. Jak i dodałam możliwość komentowania jako Anonim. Naprawdę proszę. Jeżeli ktoś jeszcze to czyta nich komentuje. To okropnie motywuje. 

Rozdział jest z dedykacją dla Starlette, Bielany, Weroniki Lynch, Aurum Argentum, Aryi Chase i Lelanny. Dziękuję, że komentujecie to okropnie pomaga. <3

Nie zanudzam 

Laciata <3

Jeśli czytasz to skomentuj!!!