Rozdział 30 - "Tanatos w ogóle się nie przejął"

Dzień, drugi, trzeci, tydzień, dwa tygodnie, trzy, miesiąc...

Nikt nadal nie mógł dotrzeć do Monici. Każdy próbował. Nico, ja, ta dwójka od Hekate, Ann, Adrian, nawet Drew.

Po miesiącu nic nie zmieniło się w jej zachowaniu. Nico tylko powiedział, że pierwszego dnia udało mu się z nią porozmawiać, ale nie chciał powiedzieć o czym.

Codziennie ktoś do niej przychodził. Zawsze siedziała po turecku bujając się w przód i w tył i szepcząc zdania po starogercku. Syn Hekate przychodził do niej najczęściej.

Teraz miałem lekcje szermierki z Afrodytą. Największym szokiem było, gdy zamiast Drew, na przedzie zobaczyłem brunetkę z jasnymi oczami. Domkowi Afrodyty przewodziła Silena Beauregard. Hades przywrócił ja do świata żywych?

- Luke? - zdziwiła się - Ty nie byłeś...

- Martwy? Tak, ponad rok temu. - odpowiedziałem.

To mniej więcej przeze mnie Silena zginęła. Poprowadziła domek Aresa na bitwę pod Manhattanem, jako Clarisse. Chciała odkupić swoją winę. Wcześniej zmusiłem ją by została naszym szpiegiem.

- Nie jestem zła. Nie nienawidzę cię. Wiem, że cię to trapi. - powiedziała zbliżając się o krok.

- To dobrze... Ale... jak się tu znalazłaś? - zapytałem biorąc Szerszenia do ręki.

- Po prostu zemdlałam tam i obudziłam się w świecie śmiertelników, obok Charliego. No dobra... To od czego zaczynamy? - spytała ze słodkim uśmiechem.

Zacząłem lekcje. Pod koniec, wszyscy dobrali się w pary. Została Silena. Oczywiście... Zaczęliśmy walkę. W pewnym momencie na chwilę wróciłem myślami do Monici... I w tej chwili Silena wytrąciła mi miecz z ręki. Spojrzała na mnie podejrzliwym wzrokiem. Każda para była zajęta ćwiczeniami, więc nikt nie patrzył. Podeszła bliżej i stuknęła mnie palcem w pierś. Zupełnie jak Monica, gdy jej pamiętnik znalazł się w moim plecaku.

- Znów masz ten wzrok! Zakochałeś się! Luke się zakochał! Luke się zakochał!!! - zaczęła krzyczeć. Złapałem ją za nadgarstek i zatrzymałem.

- Tak, niech jeszcze cały obóz cię usłyszy. - szepnąłem jej na ucho. Uspokoiła się.

- No dobra... - odparła niechętnie - Właśnie... W Elizjum... spotkałam Clarisse... Mówiła coś o jakiejś Scared... Żebym jej uprzykrzyła życie za to, że ją zabiła... - wyszeptała. W moich oczach zapewne pojawiło się coś pomiędzy przerażeniem a złością.

- Mimo to nie chciałam tego robić... Ale ta Scared... To ona, prawda? To ona ci sie podoba? Nawet nie zaprzeczaj. Jestem córką Afrodyty. Widzę to w twoich oczach.  - powiedziała stanowczo.

- Tak... Monica Scared. - odpowiedziałem.

- Co jej jest? - spytała patrząc na mnie wymownym wzrokiem.

Akurat zabrzmiał dźwięk konchy. Silena powiedziała, że jeszcze nie skończyła ze mną poważnej rozmowy. Powiedziała, że biegnie do Beckendorfa i że mnie znajdzie.

Poszedłem w stronę Wielkiego Domu. Przy Monice siedział chłopak od Hekate. Wyszeptał coś w stylu "Wszystko idzie zgodnie z planem" i wyszedł. W ostatniej chwili udało mi się schować by mnie nie zauważył. O co mu chodziło z tym planem? Później będę myślał.

Monica jak przez cały miesiąc nie zmieniła ani pozycji, ani zdań jakich używała.

Usiadłem obok niej na łóżku. Jej przerażone oczy wpatrywały się w pustkę. Ona widziała kogoś, kogo nikt nie był wstanie zobaczyć. Mało sypiała. Prawie wcale. To było widać nawet, gdy jeszcze nie... gdy jeszcze była normalna. Włosy opadały je na twarz. Automatycznie odgarnąłem wszystkie zatrzymując rękę na jej policzku. Jest taka piękna... Mój pamiętnik leżący na podłodze... pewno go przeczytała... i wysnuła błędne wnioski o Thali i Annabeth.

- Monica... Zapamiętaj... Kocham cię i tylko ciebie. - wyszeptałem jej do ucha. Jeżeli będzie to pamiętać to dobrze, a jak nie to nawet lepiej. Pocałowałem ją jeszcze i wyszedłem z Wielkiego Domu. Teraz czeka mnie rozmowa z Sileną... Mam nadzieję, że to przeżyje.

***

<Nico>

"... No to tyle. Mam nadzieję, że przeżyję następne dni nie tracąc zdrowia psychicznego."

Przeczytał ostatnie zdanie w pamiętniku siostry i zamknął go z trzaskiem. Jak się pomyliła... Już chyba miesiąc siedzi bez zmiany pozycji i stara się wygonić duchy. Nico nie wiedział jak jej pomóc. Próbował wszystkiego. Poszedł nawet do ojca i Tanatosa, ale oboje nie mieli na to wpływu i nie mogli się pozbyć natrętnych dusz, ponieważ to ona je przyzywała. Co mogła robić. Miała pozwolenie na przyzywanie dusz, jeżeli nie robiły czegoś co mogłoby zaszkodzić "osobom z zewnątrz" Te duchy nie robiły nic. Po prostu rozmawiały z nią. Chociaż rozmową nie można tego nazwać. Ojciec zmartwił się trochę jej stanem, ale nie mógł nic zrobić. Ani on, ani nikt. Tanatos w ogóle się nie przejął.
________________________________

Oto jest trzydziesty rozdział! 

Podziwiam Was, bo to już 30 rozdział, a dopiero niedawno zaczęła się prawdziwa fabuła, powiedzmy, a As to nie nudzi! 

Rozdział dedykuję Starlette. Dzięki, że czytasz to coś :) i dlatego, że jest to w miarę szczęśliwy rozdział, a na Twoje urodziny obliczyłam, że będzie smutny i okropny rozdział. Ale tylko dla Was, bo ja ten rozdział kocham nawet nienapisany xD

Jednak wygrała moja ukochana czcionka, ale jednym głosem... :( Naprawdę tak je nie lubicie? 

Mam nadzieję, że się podoba

Nie zanudzam 

Laciata <3

P.S rozdział miał być w sobotę to jest w sobotę. Co z tego, że minutę przed niedzielą xD
P.S 2 JAKBY KTOŚ JESZCZE NIE WIDZIAŁ : BONUS WALENTYNKOWY

Jeśli czytasz to skomentuj!!!