Rozdział 12 - "Cała piątka natarła na Clarisse..."

[- Nie... zrobisz... tego... tak... jak... on... On... jest... lekarzem... - wyszeptałam ostatkami sił.]

Słyszałam jak Luke wybiegł z pokoju i poleciał po Adriana. Po kilku minutach pojawili się obaj. Luke chodził w kółko, co chwile przeklinając. Byłam ledwo przytomna.

- Moni... Jak teraz odjedziesz, widoku Luke'a doczekasz się jak trafi do Elizjum, więc trzymaj się. - powtarzał, co chwilę Adrian.

Udało mi się jakoś utrzymać przytomność. Skupiałam sie na Luke'u. Adrian skończył opatrywać ranę i podał mi Nektar i Ambrozję. Od razu mi się polepszyło. Niestety "mój lekarz" kazał mi się położyć. Ann i Percy wrócili chwilę później. Zaczęło się podejmowanie decyzji. Clarisse powiedziała, że do "Diamentu Aresa" zostały trzy może dwie godziny drogi. Najlepiej byłoby już wyruszać. Ale ja jestem koniecznie potrzebna w tej misji i beze mnie nie możemy jechać. "Mój lekarz" powiedział, że jeżeli wszystko pójdzie dobrze jutro oszczędzając się mogę jechać.  Byłam na granicy snu, gdy Adrian i Luke zaczęli rozmowę.

- Czemu ta rana się cały czas otwiera? Jesteś lekarzem, a nie umiesz zrobić tak by na dobre się zamknęła? - powiedział Luke z wyraźną pretensją.

- Teoretycznie nie powinna się otworzyć ani razu. Za pierwszym razem rozumiem, bo gwałtownie się cofnęła, ale teraz. Tylko próbowała się podnieść. Ale chyba wiem, o co chodzi... Uczyłem się jak się leczy rany śmiertelników, zadane nożem, kulą z pistoletu, czy szkłem i tak dalej. Nie rany herosów. Musiałbym się dowiedzieć więcej o medycynie herosów. Gdybym mógł pogadać z Chejronem... - odpowiedział. Mówił bardziej do samego siebie niż do Luke'a.

- Możesz. Tylko potrzeby jest Percy, żeby na balkonie wytworzyć fontannę. Pójdę po niego.

Drzwi trzasnęły. Luke wyszedł.

- Monica. Wiem, że nie śpisz. - powiedział i usiadł na starym miejscu Luke'a.

- Tak, nie śpię. Nie mogę spać, kiedy go słyszę. - odpowiedziałam. Adrian się zaśmiał.

- W nocy jak gadał do siebie w twoim pokoju jakoś sie nie obudziłaś...

- CO?! - krzyknęłam, ale się nie podniosłam - Możesz pomóc mi usiąść? Tak mi niewygodnie, a poza tym już nie zasnę. - poprosiłam. Syn Hermesa spełnił moją prośbę.

- Tak. Luke w nocy był w twoim pokoju. Widziałem jak z niego wychodził.

- Kto skąd wychodził? - zapytał Percy wchodząc do pokoju. Adrian pokazał mu, że powie mu później.

Wyszli na balkon i za pomocą Perciego wytworzyli fontannę, a chwilę później pokazała się tęcza. Percy złożył ofiarę dla bogini tęczy i pokazała im Chejrona.

Przyszła Calrisse i wyzwała Luke'a na mały pojedynek. Percy i Ann poszli do siebie. A Adrian słuchał jak Chejron mu opowiada o tym jak leczyć herosów. Na początku słuchałam, ale szybko mi się znudziło. A syn Hermesa się nie nudził. Naprawdę to lubi. Po godzinie, gdy Chejron skończył wszystko mu tłumaczyć, Adrian zajął się moją nogą.

- Luke jest dla ciebie coraz milszy... - powiedziałam po jakimś czasie- Chyba przyjął do wiadomości twoje istnienie... Ale gdyby na dodatek znał intencje Hermesa... - wymamrotałam. Po części do siebie po części do niego.

- A ty znasz? - spytał.

Pokiwałam głową i opowiedziałam mu całą historię. Nic nie odpowiedział. Po godzinie (mniej-więcej tyle mi zajęło opowiadanie, bo często przerywałam "Ał" albo "Boli") do mojego pokoju wbił Percy cały zdyszany z potarganymi włosami. Chwila... On ma zawsze potargane włosy... Na jego policzkach były rumieńce świadczące o wysiłku. Po chwili do pokoju weszli jeszcze Luke i Ann. Z ramienia Luke'a spływała krew. Już próbowałam się podnieść, gdy Adrian położył mi rękę na nogach sygnalizując, że mam zostać na miejscu. Gdy dołączyła jeszcze do nas Clarisse, (co stało się po kolejnej chwili) Percy zaczął krzyczeć :

- Będę ojcem!!! Czy wy to słyszycie?! Annabeth jest w ciąży!!!

- Spokojnie Perseuszu Auguście Jacksonie. - powiedział Luke lekko się śmiejąc. Ja, Clarisse i Adrian zaczęliśmy się śmiać. Annabeth pokręciła z zażenowaniem głową.

- Skąd znasz moje drugie imię? -  syn Posejdona zaczął znów krzyczeć.

- Percy... - odezwała się Ann, gdy trochę się uspokoił - Ty nie masz drugiego imienia...

Każdy jeszcze bardziej zaczął się śmiać z jego głupoty. Adrian zauważył ranę na ramieniu Luke'a.

- Clarisse... Nie mieliście sie ranić... Raczej dobrze słyszałem. Moni, gdzie zostawiłem apteczkę? - zapytał wstając.

- Tam gdzie powinna być, czyli pod łóżkiem. Naprawdę masz słabą pamięć do miejsc, gdzie coś zostawiasz. A nie przepraszam... To z innego powodu... - powiedziałam i posłałam mu tajemniczy uśmieszek. Targnął mnie lekko po głowie i wyciągnął apteczkę z miejsca gdzie ją zostawił. Zajął się raną Luke'a, który brał za konieczność pomoc brata. Clarisse naśmiewała się z głupoty Perciego, Ann patrzyła na ich kłótnię z dezaprobatą.

- Kiedy będziemy mogli wyjechać po ten głupi diament? - zapytała zniecierpliwiona Clarisse.

- Mamy 19... Jutro rano. Wypije tyle Nektaru i zjem tyle Ambrozji ile będę mogła, jakby trzeba było to dokuśtykam do samochodu i jedziemy. Po coś jednak przydzielili nas do tej misji. Jutro dostaniesz ten swój diamencik. - odpowiedziałam jej. Reakcja Luke'a mnie zdziwiła.

- Nie będziesz ryzykować. Poczekamy. To jest ważniejsze od tego głupiego diamenciku Aresa.

Po chwili zdziwionego milczenia przytaknął mu Adrian. Luke wyszeptał cichutko "Na Hadesa" reszty nie usłyszałam.

- Nie wymawiaj imienia ojca Mego na daremno. - powiedziałam Luke'owi. Spojrzał na mnie jakbym spadła z księżyca.

- Nie, Luke nie jestem z Księżyca. Prędzej z Plutona. - powiedziałam naukowo kiwając głową. Wiecie. Jak naukowiec, który właśnie coś obliczył, ale nie był do końca pewny, poczym jednak upewnił się, że to jest dobrze.

- Co jej podałeś? - zapytała Ann

- Nic... Jeśli nie liczyć Nektaru.

Ann wyszła z pokoju mówiąc, że idzie uspokoić Clarisse, która goniła Perciego po całym hotelu. Zostałam sama z dwoma braćmi Castellan. Wybuchłam niepohamowanym śmiechem. Oboje spojrzeli na mnie dziwnie.

- To twoja dziewczyna. Ty ją ucisz. Ja idę zapalić. - powiedział Adrian i wyszedł na balkon zamykają drzwi, za sobą. Potem stanął przy barierce i wyciągnął zapalniczkę i papierosa, zapalając go i zaciągając się.

- No jak można tak palić... - powiedziałam kręcąc głową. Odbiło mi... Wcześniej tylko Tessa miała okazje oglądać mnie w tym stanie. Tessa to moja najlepsza przyjaciółka z starej szkoły. Pod koniec roku niestety odsunęła się ode mnie.  Była niska. Miała ledwo powyżej metru sześćdziesięciu, długie włosy. Stanowiłyśmy swoje przeciwieństwa. Ubierała się mniej więcej jak Sophie od Afrodyty. Czyli na różowo, ale bez przesady. Stanowiłyśmy dziwny duet. Cały czas się śmiałam.

W jednym momencie się opanowałam. Spojrzałam na swoje nadgarstki. Potem dotknęłam szyi.

- Gdzie mój wisiorek i bransoletka? - zapytałam ze strachem w oczach. Jeżeli je zgubiłam... O Bogowie... Tato... Mam je od taty...

- Które? Nie miałaś, żadnego wisiorka, odkąd wyjechaliśmy z Obozu. Bransoletka leży na stoliku. Podać ci? - spytał schodząc z parapetu. Pokiwałam głową.

- Mógłbyś też... mi ją założyć? Ciężko robi się to jedną ręką. - zapytałam. Cieszyłam się, że wybrał opcje milszego, ale również wiem, że będą momenty, gdy będzie dla mnie niemiły. Złapał mnie za rękę i delikatnie zapiął bransoletkę. Pokazałam mu żeby zapiął trochę ciaśniej. Kiedy już to zrobił zaczęłam się rozglądać za wisiorkiem.

- Gdzieś tu musi być. To jest mój sztylet. Nie mogę go zgubić. Przecież Chimerę nim zabiłam. - mówiłam do siebie - Na Zeusa! - w oddali zagrzmiało - Wujek sie wkurza...  Muszę iść do Hadesu. Muszę pogadać z ojcem. On może wiedzieć...

- Nie pójdziesz do Hadesu! Skoro miałaś go wtedy to, co się z nim stało? - zapytał siadając po drugiej stronie łóżka.

- Zabiłam nim Chimerę. Potem zaniosłeś mnie do samochodu... CHOLERA!!! Został tam, gdzie zaatakowała nas Chimera. Nie zabrałeś go!!! - zaczęłam krzyczeć. Nie miałam do niego pretensji. W końcu uciszył mnie pocałunkiem. Wszedł Adrian.

- No dobra. Bransoletkę znalazłaś. Mój brat już cię pocałował. To teraz ja okażę się zbawcą i trzymaj ten swój wisiorek. - podał mi mój kochany wisiorek.

- Dziękuję. A na marginesie... Jeden coraz częściej mówi na drugiego "brat" - powiedziałam, zapinając wisiorek.

- Chyba oboje jakoś przyjęliśmy to do wiadomości. - odpowiedział Luke, oblizując wargi - Jadłaś brzoskwinie?

- Nie... No dobra to, kiedy jedziemy? W ogóle to wynocha. Spać mi sie chcę, a jeszcze muszę się przebrać. - wygoniłam ich. Wyszli z ociąganiem. Luke w drzwiach jeszcze się obejrzał i coś wyszeptał, ale nie dotarło do mnie, co.

Noc minęła spokojnie. Mimo to jak byłam na granicy snu poczułam czyjeś usta na czole i czule wyszeptane słowa "Dobranoc, skarbie". Chwilę później oddałam się w objęcia Morfeusza. Nie śniło mi się nic. Rano Adrian zmienił mi opatrunek i podał Nektar. Po ranie zostało tylko kilka różowych kresek.  Oddaliśmy recepcjoniście karty do pokoi i wsiedliśmy do samochodu.

Godzina minęła spokojnie. Później coś wstrząsnęło naszym samochodem. Wysiedliśmy z niego i naszym oczom ukazało się pięć kościotrupów. Nie były one wysłane przez mojego ojca. Wysłał je inny bóg. Najprawdopodobniej Ares. Cała piątka natarła na Clarisse...
____________________________

Oto jest dwunasty rozdział. 

Oczywiście zgodnie z tradycją przepraszam za błędy. 

Następny powinien być w weekend. :)

Dedykuję go każdemu, kto skomentował poprzedni rozdział. :) dziękuję <3
Zachęcam do zadawania pytań. Ostatnio bardzo mi się nudzi i będę miała jakieś zajęcie. 

Jak ktoś nie odkrył jeszcze tej zakładki to zapraszam. [KLIK]

Nie zanudzam

Laciata <3

Prośba! Jak czytasz skomentuj!!! <3

Od ostatniego rozdziału tak kończę każdy :)